21. Twintig minuten

Daarnet was ik op het station in Den Bosch, ik moest 20 minuten wachten op mijn bus naar huis. Ik moet vaker die 20 minuten wachten, en meestal ga ik dan even wat te eten en te drinken halen bij de AH die daar zit. Als ik mijn laatste hap of slok neem, komt de bus dan altijd precies aan. Deze keer besloot ik hetzelfde te doen, maar toch was het anders dan de vorige keren.

Bij de roltrap stond een oude man, een zwerver. Hij vroeg aan iedereen die de roltrap op kwam of ze niet een paar euro's voor hem hadden om de nacht door te komen. Telkens dezelfde zin, telkens dezelfde gebaren. En ook telkens dezelfde afwijzende gezichten (als ze al reageerden...). Ik kan me vaak wel inhouden wat betreft zwervers en straatmuzikanten, hoe graag ik ze ook wat van mijn geld zou willen geven. Ook deze keer wilde ik gewoon doorlopen, totdat ik de zilveren ketting met een kruis om zijn nek zag hangen. Dat deed me in tienden van seconden denken aan de Bijbel, de Geboden, Jezus Christus, oorlogen, vervolgingen, tolerantie, moorden en naastenliefde. Ik zei tegen de man dat ik hem niks kon geven, terwijl ik bij mezelf een mogelijkheid bedacht hem toch iets te kunnen overhandigen.. iets liefs.

Bij de AH kocht ik twee donuts. Ik had honger en had op de heenweg al besloten een donut voor mezelf te kopen. De andere was voor de zwerver, beneden. 0,70 eurocent kwijtraken aan een goed doel, dat is toch geweldig? Ik nam de roltrap naar beneden en daar gaf ik hem met een glimlach op m'n gezicht de donut en wat kleingeld. Hij bedankte me, wilde me nog een schouderklopje geven (maar ik liep weg, niet te close worden O_O) en we genoten allebei evenveel van het moment.

Ik ging op een bankje zitten, om op de bus te wachten. Een paar minuten later keek ik om, nog volop in dat moment van naastenliefde, om te zien hoe mijn vriend van zijn donut genoot. Helaas, hij was er niet meer. Ik zag hem met 2 vrienden de Burger King uit lopen, met een sigaret uit zijn mond, de donut in de linkerhand en in de rechterhand een hamburger. Of hij die van mijn kleingeld had gekocht, geen idee. Maar die sigaret niet… en aan zijn harde lachen te horen was hij opeens een stuk minder zielig dan daarnet. Ik wilde niet weten of hij me om mijn ‘zorgen’ uitlachte, of dat hij gewoon plezier had met zijn maten. Ik wilde het niet weten, maar ik kreeg toch een droevig gevoel van binnen.

Opeens ging er een oudere vrouw naast me zitten op het bankje. Ze was een jaar of 50 of 60, en ze zag er aardig uit. “Goedenavond”, zei ik. “Goedenavond!” zei ze vrolijk terug… en aan haar stem hoorde ik dat het goed zat. Ze begon tegen me te klagen dat ze een halfuur moest wachten op haar bus. “Die komt om 22:10… dat is bijna een halfuur wachten.. oww!” Ik vond het erg zielig, ze zat er kennelijk mee. Ik trooste haar dat ze tenminste niet in de regen hoefde te wachten, waarna zij begon over de hitte. We praatten de rest van de tijd nog over de vlekken op haar shirt (ze had saté gemorst door te snel eten), haar hondje dat al de hele dag thuis zat te wachten (en volgens mij dan des te blij zal zijn haar weer te zien), de enge harmonicabussen en treincoupés die op het station blijven staan terwijl je de andere kant op moet… En het belangrijkste, dankzij haar miste ik mijn bus niet. Ik dacht dat de bus die aankwam (op het tijdstip van mijn bus!) lijn 140 was, die naar Tilburg ging. Verkeerde dus. Maar zij raadde me aan toch eventjes te kijken voor de zekerheid. En ja hoor, het was mijn bus, lijn 136! Ik had geen tijd meer om haar te bedanken, helaas. Maar ik wist wel dat ik mijn donut veel liever aan haar had willen geven…

- Aimée

(morgen weer gewoon een tekening! :) )